Catherine Howard

Małżeństwo

Jej wujek książę Norfolk zapewnił jej miejsce wśród dam dworu Anny z Kleve. W 1539 przybyła na dwór królewski i jako atrakcyjna młoda dziewczyna szybko zwróciła uwagę Henryka, który od początku nie był zainteresowany Anną. Choć miała na swym koncie romanse, w oczach króla była niewinną nastolatką, którą od razu zaczął obsypywać klejnotami i podarkami. Rodzina Howardów liczyła, że jej romans z Henrykiem przywróci ich do łaski króla po katastrofie jaką był dla nich upadek Anny Boleyn, oraz na wzmocnienie stronnictwa katolickiego. Poślubił ją 28 lipca 1540 roku.
Małżeństwo młodej dziewczyny ze starzejącym się mężczyzną, który bogactwem stroju daremnie maskował otyłość (ważył już wtedy blisko 140 kg i miał nieprzyjemnie pachnący wrzód na nodze), było dla niej trudne do zniesienia. Według niektórych zeznań już na początku 1541 znalazła odmianę w ramionach jednego z ulubionych dworzan Henryka, Thomasa Culpepera, którego planował poślubić jeszcze kiedy była damą dworu Anny z Kleve. Spotkania pary organizowała dama dworu królowejJane Parker. Aby kupić milczenie osób, mogących swą wiedzą o jej przeszłości zagrozić jej reputacji w oczach męża, Katarzyna zatrudniła na atrakcyjnych stanowiskach kilka z nich – m.in. swoich dawnych kochanków – Francisa Derehama jako osobistego sekretarza i Henryka Mannoxa jako jednego z nadwornych muzyków. Traktowali swoją znajomość z królową jako uzasadnienie do wywyższania się na dworze – charakterystyczne było zachowanie Derehama, który np. na uwagę mistrza ceremonii, że bezzasadnie korzysta z przywileju przeznaczonego dla „członków rady królowej” (a był to tytuł honorowy dla najstarszych dworzan), butnie odpowiedział, że w radzie królowej był, zanim ona poznała mistrza ceremonii i w niej pozostanie, kiedy królowa o mistrzu ceremonii dawno zapomni. Dodatkowo królowa była bardzo nieostrożna i spotykała się z Culpeperem podczas podróży pary królewskiej na północ Anglii do Yorku latem 1541, tak że o tych schadzkach wiedziały osoby spoza dworu. Plotki o niewłaściwych relacjach królowej zaczęły się rozprzestrzeniać. Dotarły do arcybiskupa Tomasza Cranmera, który po sprawdzeniu ich zasadności poinformował o tym króla, który nie dał im wiary. Rozkazał jednak aby wszystko sprawdzono "aż do samego dna".

List Katarzyny Howard do Thomasa Culpepera

Proces i śmierć

Katarzyna została odosobniona w swych komnatach i pozostawiona pod strażą, wielokrotnie w tym czasie przesłuchiwana przez doradców króla. Pierwotnie Henryk miał się z nią rozwieść i oddalić ją, jednak na nieszczęście Katarzyny został przechwycony jej list miłosny do Culpepera. To spowodowało natychmiastowe oskarżenie o niewierność, co w przypadku królowej oznaczało też zdradę stanu. Zimą 1541 roku Katarzynę uwięziono w opactwie Syon Abbey Middlesex, odbierając jej zarazem tytuł królowej. 10 grudnia 1541 r. wykonano wyroki śmierci na Thomasie Culpeper (został ścięty) i Francisie Derehamie (został powieszony i poćwiartowany) w Tyburn. Zgodnie ze zwyczajem ich głowy umieszczono na Moście Londyńskim. Uwięziono również wielu członków rodziny Norfolków, z wyjątkiem księcia Norfolk, który 14 grudnia napisał do króla list, w którym całą winę zrzucał na siostrzenicę i macochę i wyjaśniał że nie ma z tym nic wspólnego. Wszyscy uwięzieni Norfolkowie zostali skazani na dożywocie i przepadek mienia, po pewnym czasie ich wypuszczono i przywrócono dobra.
Natomiast sprawa królowej została wniesiona pod obrady parlamentu w styczniu 1542 r. Zmieniono prawo tak, że umożliwiało egzekucję królowej za ukrywanie historii swojego życia seksualnego przed królem lub oraz cudzołóstwo w trakcie małżeństwa. To czyniło bezprzedmiotowym odwoływanie się do umowy przedmałżeńskiej z Francisem i w ten sposób podważanie ważności małżeństwa. 10 lutego Katarzynę przewieziono do londyńskiej twierdzy Tower i następnego dnia nowy przepis uzyskał akceptację króla i egzekucję wyznaczono na 7 rano 13 lutego 1542 w poniedziałek. W noc przed egzekucją Katarzyna poprosiła kata, aby przyniósł do jej celi (cele dla osób wysokiego rodu w Tower of London różniły się znacznie od tych zwyczajnych dla plebsu) pieniek, na którym miała zostać następnego dnia ścięta, aby móc wypróbować ułożenie głowy. W dniu egzekucji zachowywała spokój, choć była blada i potrzebowała pomocy by wejść na podwyższenie. Wygłosiła mowę podczas której nazwała swoją karę "słuszną i sprawiedliwą" i prosiła o łaskę dla rodziny oraz modlitwę za jej duszę. Według popularnej i podważanej przez historyków legendy jej ostatnie słowa brzmiały Kochałam Culpepera. Umieram jako królowa, choć wolałabym być jego żoną. Kat ściął jej głowę jednym ciosem topora (a nie miecza jak Annę Boleyn). Razem z nią wyrok śmierci wykonano na jej damie dworu Jane Parker, która uwięziona oszalała, wprawdzie prawo zakazywało egzekucji osób chorych psychicznie, ale Henryk je zmienił. Obie pochowano w nieoznaczonym grobie w pobliskiej kaplicy St Peter ad Vincula na terenie zamku Tower of London, obok kuzynki i poprzedniczki u boku Henryka VIII, Anny Boleyn. W roku 1876 odnaleziono i zidentyfikowano szczątki obu byłych królowych i przeniesiono do osobnej krypty przed głównym ołtarzem. W czasach królowej Wiktorii dokonano renowacji kaplicy i choć nie zidentyfikowano szczątków Katarzyny wśród odnalezionych kości została upamiętniona na tablicy ku czci wszystkich, którzy zginęli w Tower.
Niektórzy badacze przypuszczają, iż Katarzyna nie zostałaby stracona, gdyby się nie przyznała do winy (ponoć król chciał ją oszczędzić), a Dereham by milczał o Culpeperze (Dereham jednakże przestraszył się możliwości tortur i ujawnił wszelkie szczegóły). Ale skoro do tego doszło, wyrok wówczas za zdradę stanu (bo za takie uznawano wiarołomstwo królowej, która musiała być poza wszelkimi podejrzeniami) mógł być tylko jeden.

Brak komentarzy: