Elżbieta I Tudor

Elżbieta była jedynym dzieckiem z drugiego małżeństwa Henryka VIII z Anną Boleyn, które dożyło wieku dojrzałego. Henryk i Anna byli ze sobą związani prawdopodobnie już od roku1527, ale w wyniku sprzeciwu papieża na ich małżeństwo mogli się pobrać dopiero w końcu 1532 r., gdy w wyniku odłączenia się Kościoła angielskiego od papiestwa rozwód z poprzednią żoną Katarzyną Aragońską stał się możliwy.

Anna została ukoronowana w lecie 1533 r., kiedy to była już w ciąży z pierwszym dzieckiem. Noworodkowi nadano imię Elżbieta na cześć jej dwóch babć: Elżbiety York i Lady Elżbiety Boleyn. Henryk wolał, by urodził się syn, ale na razie Elżbieta była jedyną osobą godną dziedziczenia jako że rozwód wyeliminował Marię, córkę Henryka z pierwszego małżeństwa.

Elżbieta miała dwie ciotki ze strony ojca. Pierwszą była Małgorzata Tudor, późniejsza królowa Szkocji i młodsza siostra Henryka VIII Maria Tudor, późniejsza księżna Suffolk; Lady Maria Boleyn, ciotka ze strony matki, była królewską metresą na kilka lat przed poznaniem Anny przez Henryka. Wujem ze strony matki był George Boleyn, wicehrabia Rochford, gorący zwolennik religii protestanckiej.

Pierwsze lata Elżbiety upływały w luksusie, szczególnie że matka była wobec niej bardzo pobłażliwa. Szczęście to zakończyło się wraz z trzecimi urodzinami, bo 19 maja 1536r. królowa Anna została ścięta będąc oskarżoną o zdradę, cudzołóstwo i uprawianie czarów. Wiadomym jest, że oskarżenia te były bezpodstawne. Henryk nie okazywał żadnego smutku z powodu śmierci żony. Poślubił jedną z jej dam dworu, a mianowicie Jane Seymour, 11 dni po egzekucji. Także wuj Elżbiety został skazany na śmierć i ścięty na dwa dni przed śmiercią Anny, oskarżony o cudzołóstwo i kazirodztwo. Wtedy Elżbieta została uznana za niegodną dziedziczenia, utraciła tytuł księżniczki i była tytułowana jedynie jako lady. Żyła na wygnaniu w okresie gdy jej ojciec poślubiał kolejne żony.

Jane Seymour umarła w 1537 r. w wyniku gorączki połogowej, kiedy urodziła syna – późniejszego Edwarda VI. Trzy lata później na jej miejsce przyszła niemiecka księżniczka – Anna z Kleve, z którą Henryk szybko wziął rozwód. Następna była Lady Katarzyna Howard, pochodząca z arystokratycznego i katolickiego rodu. Katarzyna jednak już po dwóch latach małżeństwa również skończyła na szafocie. Elżbieta miała wówczas 8 lat. Słysząc o śmierci Katarzyny miała powiedzieć podobno: I will never marry (Nigdy nie wyjdę za mąż).

Pierwszą guwernantką Elżbiety była Lady Margaret Bryan, baronowa, którą Elżbieta nazywała Muggie. W wieku 4 lat Elżbieta miała nową opiekunkę Katarzynę Champernowne, która była znana jako Kat. Champernowne nawiązała bliskie i przyjazne stosunki z małą dziewczynką i została jej zaufaną i wieloletnią przyjaciółką. Matthew Parker, ulubiony kapelan jej matki, zajmował się wychowaniem religijnym Elżbiety. Parker został arcybiskupem Canterbury, gdy jego podopieczna została królową. Innym towarzyszem jej młodych lat był Irlandczyk Thomas Butler, późniejszy trzeci hrabia Ormonde, który był związany z rodziną Boleynów.

Przyszła królowa odziedziczyła cechy zarówno ojca jak i matki. Była więc osobą charyzmatyczną, urzekającą, lubiącą flirtować. Cechy te pasowały zarówno do Henryka, który w młodości był notorycznym podrywaczem, jak i do Anny, znanej z piękna i wdzięku. Elżbieta odziedziczyła po matce delikatną budowę ciała, czarne oczy i zgrabną figurę. Po ojcu zaś – rude włosy, chęć do nauki oraz intelekt i zdolność do zdobywania sympatii ludzi.

Ostatnia żona Henryka VIII Katarzyna Parr pomogła mu się pogodzić z Elżbietą. Zgodnie z Aktem Sukcesyjnym z 1544 r. Maria (córka Katarzyny Aragońskiej) i Elżbieta zostały włączone do dziedziczenia tronu zaraz po księciu Edwardzie.